Rozdział 1 - "Pierwsze spotkanie"

Dzień dobry. Dobry dzień. Wszyscy co dalej czują się dziećmi: wszystkiego najlepszego! Od razu mówię, że ten pierwszy rozdział nie należy do moich ulubionych, ale tak właśnie miało się to wszystko zacząć i dalej będzie się rozkręcać. Mam nadzieję, że nikogo nim nie zawiodłam :) Wasze blogi powoli czytam, ale sesja i praca - więc powoli idzie. Ale jestem i czytam. Także zostawiajcie adresy swoich blogów! I czekam na opinię.

~*~

Julie Karlson była z pozoru niczym nie wyróżniającą się dziewczyną. Przed rokiem udało jej się skończyć z całkiem niezłym wynikiem pedagogikę i niemal natychmiast dostała pracę w miejscowej szkole podstawowej dla dzieci niepełnosprawnych. Od tego czasu każdy dzień rozpoczynała oraz kończyła w ten sam sposób.

Wstawała w z łóżka parę minut po godzinie siódmej. Wchodziła pod prysznic, by pozbyć się resztek snu. Z wilgotnymi włosami wkraczała do kuchni, gdzie perski kot niemal natychmiast ocierał się o jej łydki, prosząc o jedzenie. Po wypełnieniu obowiązku wobec zwierzaka – parzyła mocną, czarną kawę. W międzyczasie zakładała oficjalną, czarno-białą sukienkę oraz robiła delikatny makijaż. Tak przygotowana mogła iść do pracy.

W szkole była ponoć najlepszą nauczycielką. Może dlatego, że miała w sobie mnóstwo empatii oraz cierpliwości. Nawet, jeśli miała gorszy dzień, zawsze chodziła uśmiechnięta. Nie pozwalała na to, by sprawy osobiste rzucały światło na pracę. Jeśli trzeba było – zostawała po godzinach. Ciężko znaleźć było osobę, która nie lubiłaby Julie. Na pozór chodzący ideał.

Po zajęciach dość często wpadała do biblioteki. Sprawdzała prace domowe uczniów, lub szukała książek do pracy naukowej, nad którą ostatnimi czasy siedziała do późnych godzin nocnych. Nikt nie wiedział, że Julie Karlson może skrywać jakąś tajemnicę. Były nią studia na wydziale nauk ścisłych. Bo astrofizyka była tym, co chciała robić od zawsze. Niestety jej zainteresowań nie podzielała ani rodzina, ani narzeczony. Bo przecież trzeba mieć w tej dziedzinie jakieś wybitne osiągnięcia, by móc z tego wyżyć.

Wieczorem znów wracała do mieszkania, gdzie czekał na nią Matt. Na ogół z pyszną kolacją oraz porcją plotek ze szpitala miejskiego. Był stażysta na kardiochirurgii. Julie udawała, że go słucha. Następnie nalegała na to, by włączyć jakiś film, by móc podczas oglądania „przypadkiem” zasnąć.

Ten dzień jednak różnił się od pozostałych. Chociaż od dwóch tygodni panowały okrutne upały, a lokalne stacje meteorologiczne nie przewidywały, by w najbliższym czasie miało się to zmienić. A jednak padał deszcz. Właściwie było to prawdziwe oberwanie chmury. Tym razem kot Julie schował się gdzieś, nie prosząc nawet o jedzenie. Prawie o nim zapomniała. Opuszczając swoje mieszkanie na Brooklynie zorientowała się, że zapomniała miesięcznego biletu na metro, a przecież nie będzie mieć czasu na szukanie drobnych na stacji. Musiała złapać taksówkę.

- Dzień dobry, Julie – dyrektor jak zwykle powitał ją szczerym uśmiechem. To chyba nie mogłoby się zmienić. Odpowiedziała mu grzecznie tym samym.

W pokoju nauczycielskim panowało poruszenie. Dwie nauczycielki gorączkowo rozprawiały o jakimś zdarzeniu z szatni.

- Peter zaatakował swojego kolegę?

- To zupełnie do niego niepodobne – wtrąciła Julie. – Przecież to bardzo spokojny chłopiec.

- Wszyscy nasi uczniowie są niespokojni – stwierdziła rudowłosa Elizabeth. – Możecie mieć mnie za wariatkę, ale mam przeczucie, że coś wisi w powietrzu.

Większość grona pedagogicznego zebrana w pokoju nauczycielskim pokiwała potakująco głowami. To było szalenie niedorzeczne, ale musiało coś w tym tkwić. Podczas pierwszych godzin zajęć Julie przekonała się o tym na własnej skórze. Dzieci były rozkojarzone. Nie potrafiły odpowiedzieć na proste pytania. Równie dobrze, mogłaby ich w ogóle nie zadawać. Praktycznie nikt w klasie nie zwracał na nią uwagi.

Deszcz nie przestawał padać. Krople wybijały monotonny dźwięk na stalowym parapecie. Uczniowie próbowali naśladować rytm swoimi ołówkami.

- Dzieci, czy możecie przestać? – Poprosiła Julie już nieco podenerwowanym głosem, kiedy po dziesięciu minutach dźwięk zaczynał stawać się coraz bardziej irytujący. Nie przestały. Stukanie stawało się coraz bardziej natarczywe. Julie odniosła wrażenie, że podłoga zatrzęsła się delikatnie pod jej stopami. W Nowym Jorku mogło to oznaczać, że przejechała ulicą właśnie jakaś ciężarówka. Nic więcej.

Podniosła się z miejsca. Tym razem wstrząs był zdecydowanie silniejszy. Dzieci porzuciły swoje ołówki. Zamilkły. Drgania stawały się coraz bardziej odczuwalne. Z sufitu zaczął sypać się tynk. Gwałtowny wybuch przerwał grobową i pełną napięcia ciszę. Julie kątem oka zauważyła stalowy element lecący w stronę szkoły. Nim zdążyła zareagować, ten z impetem i bez większego trudu przeciął ścianę budynku.

- Uciekajcie!

Otworzyła drzwi klasy. Na korytarzu roiło się już od przerażonych dzieci oraz nauczycieli, starających się opanować chaos.

Wróciła do środka, by sprawdzić, czy nikt z podopiecznych nie został. Przy okazji chciała się przyjrzeć przedmiotowi, który pojawił się zupełnie znikąd. Wyglądem przypominał talerz do frisbee, tylko sto razy większy. Wykonany musiał być z metalu, albo tytanu.

Podskoczyła, kiedy jedna z części talerza otworzyła się, czemu towarzyszyło charakterystyczne syknięcie. Wrodzona ciekawość nie ustąpiła miejsca zdrowemu rozsądkowi. Chociaż przez dziurę w ścianie wpadał deszcz, a cała konstrukcja mogła grozić zawaleniem, stała w miejscu.

Od czasu do czasu zdarzało się, że jeden z dziewięciu światów jako cel swoich ataków przyjmował Ziemię. Thor bacznie przyglądał się wszystkiemu od ładnych kilkuset lat. Sporadycznie wojska Asgardu przybywały z pomocą. Ostatnimi czasy jednak konflikty nasilały się coraz bardziej. Ku niezadowoleniu ojca Thor przebywał teraz częściej wśród ziemian, niż swoich własnych pobratymców.

A może z tym wszystkim miał coś wspólnego fakt, że jeszcze do niedawna wiódł tutaj całkiem szczęśliwe życie?

Teraz miał wreszcie okazję, by wyładować nieco swoją złość. Siły wroga znów zjawiły się w Nowym Jorku. Wraz z grupą, równie uzdolnionych w walce przyjaciół, ślubował, iż będzie gotów oddać własne życie w obronie mieszkańców Ziemi. Tak właściwie o swój żywot nie musiał się obawiać. Nie tak łatwo zabić przecież kogoś, kto jest uważany za boga.

- Thor, szkoła!

Do jego uszu dotarł głos Natashy. Niemal natychmiast zlokalizował obiekt zagrażający budynkowi znajdującemu się w odległości około pięciuset metrów od nich. Spojrzał na swojego brata, który od dobrych pięciu minut materializował się w coraz to innych miejscach, próbując odciągnąć uwagę wroga.

Thor wzbił się w powietrze. Rozbujał młot, by móc uderzyć. Manhattan jest zbyt zabudowaną wyspą. Cokolwiek by nie zrobił, pojazd i tak rozbije się o jakiś budynek. Z drugiej strony nie mógł przecież pozwolić, by ucierpiały dzieci.

Uderzył.

- Ups – jęknął cicho, kiedy spodek z głuchym trzaskiem przebił ścianę budynku.

Skuliła się pod wpływem spojrzenia postaci o zielonej skórze i czerwonych oczach. Nigdy w życiu nie widziała jeszcze czegoś podobnego. Stwór prychnął cicho. Możliwe, że wspomniał też coś o ludzkiej rasie, która jest ziemskim odpadem. W dłonie o ośmiu palcach chwycił dwa, srebrne miecze. Ruszył w stronę Julie, która cofnęła się odruchowo pod samą ścianę.

Pod palcami wyczuła wskaźnik. Zwykły, szkolny przedmiot, wykonany ze metalu oraz ostrym zakończeniu. W ostateczności mógł posłużyć jako broń.

Julie nigdy nie skrzywdziła żadnej istoty. Czy byłaby w stanie zabić to dziwne stworzenie? Wyglądało na to, że jednak nigdy się nie przekona. Miała raczej słaby refleks, a potwór już stał nad nią. Mogła już tylko czekać na najgorsze.

Do uszu Julie dotarł cichy dźwięk. Płacz dziecka? Za jedną z przewróconych, drewnianych ławek dostrzegła blondwłosą  dziewczynkę. Siedziała skulona, pochlipując cicho. To była Rosemary. Siedmiolatka z autyzmem. W sytuacjach stresowych zawsze zamykała się w sobie jeszcze bardziej. Musiała się ukryć, kiedy reszta klasy uciekała.

Potwór również zlokalizował źródło dźwięku. Jego zielone usta wykrzywił grymas, który z całą pewnością miał przypominać uśmiech. Skierował kroki w stronę małej Rosie. Nauczycielka nie mogła analizować, nie było też czasu na zastanowienie się, jak to wszystko może się skończyć. Chwyciła wskaźnik.

- Zostaw ją w spokoju – warknęła, celując w potwora. – To tylko dziecko.

- Co tak słaba, ludzka istota może mi zrobić?

Jeden z mieczy przeciął powietrze tuż przy uchu Julie. Nawet nie drgnęła. Zielony gwizdnął przeciągle. Prawie z podziwem.

- Dobrze więc. Zginiesz jako pierwsza.

- Hej, może zaczniesz czepiać się kogoś równego sobie!

W zrujnowanej sali, zupełnie znikąd (znowu) pojawił się wysoki blondyn o niesamowicie niebieskich oczach. Uśmiechał się szyderczo, wymachując przy tym potężnym młotem. Julie, jako mieszkanka Nowego Jorku, słyszała o grupie zwanej Avengers. Wśród nich znajdował się również niejaki Thor. Podobno bóg. Podobno nieśmiertelny. Podobno zabójczo przystojny. Z tym trzecim mogła się zgodzić. Wyglądał na takiego, co złamał już niejedno kobiece serce.

- Uciekajcie – zwrócił się do Julie władczym tonem.

Dziewczyna próbowała się ruszyć, ale przeszywający ból w podbrzuszu sprawił, że osunęła się na kolana. Nie chciała patrzeć w dół. Nie powinna. A jednak ciekawość kolejny raz zwyciężyła.

Biały materiał sukienki zdobiła teraz czerwona plama. Krew sączyła się z rany, w której tkwił miecz. W pewnych sytuacjach nie myśli się logicznie, a działa odruchowo.

- Nie wyjmuj… - krzyknął Thor wiedząc, że jeszcze chwila i będzie za późno na ratunek. Cóż, nie pomylił się. – Miecza.

Westchnął cicho, dobijając zielonoskórego. Doskoczył do dziewczyny. Oddychała ciężko, ale żyła. Z każdą chwilą wykrwawiała się coraz bardziej. Tego dnia zginęło już wielu ludzi. Mógł ją zostawić i pomóc reszcie ekipy, ale to kłóciłoby się z jego sumieniem. Przecież ta nauczycielka ryzykowała swoim życiem, by uratować jedno dziecko. Chyba trochę mu zaimponowała.

Reszta Avengersów i tak da sobie radę bez wielkiego Thora. Są rzeczy ważne i ważniejsze.